Τα πυροτεχνήματα αν και περισσότερα και πιο πλούσια φέτος κράτησαν για λίγο τη χαρά και την αισιοδοξία, ίσως λιγότερο από κάθε άλλη φορά. Τα Χριστουγεννιάτικα λαμπάκια σβήνουν σιγά – σιγά, αποσύρονται, τα στολίδια αποθηκεύονται όπως και οι ευχές, τις οποίες απλά ανασύρουμε κάθε φορά τέτοια εποχή όπως τη συνταγή για τη βασιλόπιτα, σαν έθιμο χρήσιμο μόνο για αυτή την περίοδο του χρόνου.
Ξεκίνησε το νέο έτος και πολύ γρήγορα μας υπενθύμισε πως δεν άλλαξε τίποτε ή καλύτερα δεν θα αλλάξει τίποτε αν πρώτα εμείς δεν αλλάξουμε. 4 Ιανουαρίου και έντονα πλημμυρικά φαινόμενα έπληξαν αυτή τη φορά τους Δήμους Εμμανουήλ Παππά, Βισαλτίας και Ζίχνης και από τύχη γλύτωσαν οι υπόλοιποι Δήμοι μιας και το φαινόμενο δεν μετατοπίστηκε δυτικότερα. Αναμενόμενες οι μεγάλες καταστροφές σε υποδομές, καλλιέργειες, επιχειρήσεις, κατοικίες.
Στην ιστορία της ανθρωπότητας ανέκαθεν το κυρίαρχο ήταν η ασφάλεια και αυτό γινόταν με ευφυία, με οργάνωση, με μεθοδικότητα, με προγραμματισμό με εξυπνάδα. Έτσι επιλέχτηκαν οι πρώτες κατοικίες, έγιναν οι πρώτοι οικισμοί, οι οργανωμένες πόλεις. Η ασφάλεια αποτέλεσε για χιλιάδες χρόνια έναν από τους βασικούς πυλώνες σταθερότητας, ανάπτυξης, προόδου και πολιτισμού.
Αυτό καταθέτω από την προηγούμενη θητεία και σε όλη την πρόσφατη προεκλογική περίοδο, αλλά και σε αρκετές μετέπειτα τοποθετήσεις μου, «Ασφάλεια» και «Ασφαλής Δήμος», αυτό είναι, κατά την προσωπική μου πάντα άποψη, το στέρεο πρώτο σκαλοπάτι για να δημιουργήσεις έναν «Έξυπνο Δήμο».
Τελευταία δημόσια τοποθέτησή και αγωνία μου στην κατάθεση του Προϋπολογισμού Έτους 2021.
Η μόνη φωνή που έθιξε αυτό το θέμα, χωρίς να προφητολογώ και κυρίως να κινδυνολογώ.
«Υπάρχει προβλεψιμότητα; Κλιματική αλλαγή, ακραία καιρικά φαινόμενα, πολεοδομικές παραλήψεις και παραβάσεις, αστοχίες, πόλεις και χωριά ανοχύρωτα.
Τι θα γίνει με τις κατεδαφίσεις επικίνδυνων κτηρίων, τα αντιπλημμυρικά έργα, τις απαλλοτριώσεις, τη διάνοιξη οδών, τις εξόδους διαφυγής σε έκτακτες συνθήκες;»
Στη σύγχρονη Ελλάδα, μετά από κάθε καταστροφή και ανθρώπινες απώλειες (πλημμύρες, πυρκαγιές, σεισμοί, δυστυχήματα, ατυχήματα) εξαγγέλλουμε γρήγορα αποφάσεις που μένουν κυρίως στο επίπεδο της υλικής αποζημίωσης (όποτε γίνει αυτή) και σχεδόν ποτέ στη λύση του προβλήματος και την αποφυγή επανάληψής του. Σχεδόν πάντα περνάμε από τη δυστυχία, τον πόνο και τον πανικό στη λήθη και την αδιαφορία.
Ξεκίνησε το νέο έτος με πρωτοφανή αβεβαιότητα και ο μόνος παράγοντας που υπόσχεται μια κάποιου είδους ορατότητα είναι ο υγειονομικός. Η ύπαρξη των εμβολίων και των φαρμάκων δίνουν την ελπίδα και την αισιοδοξία σε κάθε πτυχή του άμεσου μέλλοντος.
Τι μας δίδαξε η πανδημία; αντιληφθήκαμε την έκτακτη συνθήκη η όποια θα μας ακολουθεί για αρκετούς μήνες ακόμη καθώς και το καταστροφικό της αποτύπωμα σε όλους τους δείκτες της ζωής μας.
Διανύουμε τις πρώτες ημέρες του νέου Έτους και η ευχή που ακούω να πληθαίνει στα χείλη του κόσμου καθημερινά είναι «και ο Θεός Βοηθός», ξεχνώντας βέβαια οι περισσότεροι το αρχαιότερο «συν Αθηνά και χείρα κίνει»…, πως να γίνει όμως αυτό; όταν βλέπουν εκείνους που επιλέχτηκαν να μας υπηρετήσουν να κοιτούν τις επόμενες εκλογές και όχι τις επόμενες γενιές…

Καλή Χρονιά,
με Υγεία και Ασφάλεια,
με Αντοχή, Πίστη και Αισιοδοξία.
Χρόνια Πολλά,
Ευλογημένα και Φωτισμένα.