Η δήλωση του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Χρήστου Γιαννούλη, που χαρακτήρισε «σαδισμό και κτηνωδία» το ψήσιμο χοιρινού και την κατανάλωση αλκοόλ δίπλα από δομές φιλοξενίας προσφύγων και μεταναστών, από ομάδες πολιτών, προκαλεί ακόμη και σήμερα πλήθος συζητήσεων.

Κάποιοι την υπερασπίζονται δείχνοντας τον δήθεν προοδευτισμό τους, άλλοι την καταδικάζουν ή με λαϊκίστικα επιχειρήματα ή με πιο ψύχραιμη ματιά και κάποιοι «ξεφεύγουν» με θέσεις και απόψεις που υπερβαίνουν τα όρια.

Γιατί, όμως, φτάνουμε σε αυτό το σημείο;

Γιατί οι Έλληνες αισθάνονται πως παρα-είμαστε, ως κράτος, φιλόξενοι με τους λαθρομετανάστες, πως οι αληθινοί πρόσφυγες είναι πολύ λιγότεροι απ’ όσους θέλουν να μας παρουσιάσουν και πως όλοι αυτοί που έρχονται από στεριά και θάλασσα εκμεταλλεύονται τη φιλοξενία μας και την αδυναμία μας να χειριστούμε την κατάσταση.

Πριν από πολλά χρόνια, στο Παρίσι, στα street food μαγαζιά, για πρόχειρο φαγητό «στο πόδι», δεν μπορούσες να βρεις με τίποτα χοιρινό. Όλες οι παρασκευές (μπιφτέκι, τύπου γύρος κλπ) ήταν από αρνί, για να μπορεί να καταναλώνεται και από τους μουσουλμάνους, όπως μας είχε αναφέρει ο ξεναγός.

Κι αυτό, που πάει να γίνει κι εδώ, που κάποιοι θεωρούν ότι εμείς πρέπει να προσαρμόσουμε τη ζωή μας στις… συνήθειές τους κι όχι αυτοί στις συνθήκες της χώρας που τους φιλοξενεί, είναι αυτό που μας θυμώνει, μας εξοργίζει και προκαλεί…