Το δικό του μήνυμα για τον κορωνοϊό και την κατάσταση που βιώνει η χώρα μας στέλνει από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ο πάτερ Ανδρέας Κονάνος.

Ο ίδιος αναφέρεται στην αλλαγή της καθημερινότητάς μας αλλά και τις σκέψεις που κάνει ο ίδιος όλο αυτό το διάστημα που, όπως λέει, έχει περιοριστεί στο σπίτι του.

Από τη γραφή του δε λείπει η αναφορά στον Θεό αλλά και οι συζητήσεις που γίνονται διαδικτυακά από ομάδες ανθρώπων για θρησκευτικά κυρίως θέματα σε συνδυασμό με τον κορωνοϊό.

«Φωνές και τσακωμοί ακόμα και για τον Χριστό αυτό τον καιρό. Από όλες τις πλευρές. Άκρη δεν βρίσκεις. Παρατάξεις και ομάδες, κλίκες και παρέες. Μια άγρια δίψα για κάτι, που μόνο Χριστό δεν θυμίζει μερικές φορές.

Με ύφος ¨θα σας δείξουμε εμείς¨, ¨αυτό είναι το σωστό, εσύ είσαι λάθος¨, ¨δεν ξέρεις τι σου γίνεται¨, ¨επιστήμονα, άθεε, αλήτη¨, ¨χριστιανέ, κοπρίτη¨, ¨εσύ φταις για όλα¨, ¨εξαφανίσου να ησυχάσουμε¨, ¨θα σου δείξουμε εσένα¨.
Μια ακόρεστη δίψα για αυτοδικαίωση, να δικαιωθώ, ότι έχω δίκιο, ότι καλά κάνω ό, τι κάνω, ότι εγώ είμαι καλός, και καλύτερος από σένα, ότι εγώ είμαι αληθινός και εσύ είσαι ο ψεύτικος, στην πλάνη, ο απατεώνας και σκοτεινός.

Η μόνη λογική κίνηση αυτών των ημερών για μένα είναι να μένω στο σπίτι μου, και να προσεύχομαι, όταν μπορώ και μου βγαίνε», γράφει μεταξύ άλλων.

Αναλυτικά η δημοσίευσή του:

«ΝΑ ΟΝΕΙΡΕΥΤΟΎΜΕ ΤΗ ΖΩΗ, ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΕΝΑ ΘΑΥΜΑ!…

Πατάω το πληκτρολόγιο, έτσι, για να βγουν λέξεις.

Όλη μέρα σήμερα είμαι μουγκός, βουβός. Έχω μέρες να μιλήσω με ανθρώπους. Δεν σου κρύβω, έτσι ζω αρκετές μέρες του χρόνου. Στη σιωπή και απομόνωση. Προσωπικά, δεν μου φαίνεται κάτι παράξενο ούτε ασυνήθιστο. (Βλέπουν κάποιοι κάτι φωτογραφίες, σέλφι και τέτοια, και βγάζουν το συμπέρασμα ότι όλη μέρα τρέχω στους δρόμους μες στην τρελή χαρά και διασκεδάζω 24 ώρες το 24ωρο! Μα δεν πειράζει! Είναι η απάτη της εικόνας και των μέσων. Φωτογραφίες που έβγαλε κανείς μαζεμένες σε 2-3 μέρες, μπορούν να αναρτώνται σε βάθος χρόνου, για μήνες, και να δίνουν την εντύπωση ότι διαρκώς λείπεις, γυρνάς, ζεις μια ξέφρενη ζωή).

Το θέμα όμως τώρα δεν είμαι εγώ.

Το θέμα είμαστε όλοι μας.

Σκέφτομαι πώς άλλαξε η ζωή μας. Όλα σταμάτησαν, πάγωσαν, έκλεισαν.

Σκέφτομαι εσένα, που δεν μένεις μέσα εύκολα και εκούσια, που δεν είσαι άτομο μοναχικό και εσωστρεφές. Μα μένεις από ανάγκη, επειδή δόθηκε εντολή. Μένεις και από αγάπη, επειδή έτσι πρέπει, για το καλό σου και το καλό όλων μας και όσων αγαπάμε.

Μένεις και από φόβο και γενική ανασφάλεια.

Σκέφτομαι και όλους αυτούς που πνίγονται με μια ψυχολογία χάλια, άτομα μοναχικά, με κείνη τη μαύρη μοναξιά της ερημιάς, της μαγκουφιάς και της ορφάνιας. Της ψυχικής.

Τούτες τις μέρες ξυπνάω το πρωί και ενώ ο ήλιος μού λέει, “Χαμογέλα, κοίτα τι όμορφη που είναι και η σημερινή μέρα”, έρχεται γρήγορα η άλλη πραγματικότητα και μού θυμίζει την απειλή, το φόβο, τον ερχόμενο μαύρο καβαλάρη, που θα κλέψει πολλούς στον πλανήτη μας.

Όλα όσα συμβαίνουν τις τελευταίες εβδομάδες, μ’ έκαναν να σκεφτώ έντονα και τη φθαρτότητα του κόσμου μας. Το πεπερασμένο του βίου μας.

Σκέφτηκα – δεν στο κρύβω- και το θάνατο. Αυτόν, που γενικά ξεχνάω με όλη αυτή τη δράση που έχω. Έχω τόσο γλυκαθεί με τη ζωή, με τα χρώματα, τη μουσική, τις μυρωδιές, τις επιτυχίες, τις γεύσεις, τα μεθυστικά ποτά, τα μέρη, τους ανθρώπους, που κάπου κατέληξα να νιώθω σα κάτοικος μόνιμος αυτής της γης, απέκτησα ψυχολογία σίγουρης και μόνιμης εγκατάστασης εδώ.

Εδώ. Σ’ αυτό τον υπέροχο κόσμο, την υπέροχη γειτονιά, την όμορφη πατρίδα.

Και ήρθε ένα πραματάκι αόρατο, αθέατο, τόσο δα, ένας ιός, να μου θυμίσει ότι υπάρχει ένα τέλος. Όχι τώρα, ίσως, για μένα και για σένα. Μα, σίγουρα, κάποτε. Έρχεται.

Έχω ημερομηνία λήξης σ’ αυτή τη διάσταση και σ’ αυτή τη μορφή. Είμαι πάροικος και παρεπίδημος. Είμαι στη στάση του μετρό και περιμένω ένα συρμό, να μου φωνάξει ¨έμπα”. Κι εγώ, μαγεμένος απ’ την ομορφιά του σταθμού, δεν λέω να ξεκολλήσω.

Και κάπου τρόμαξα. Φοβήθηκα. Λυπήθηκα. Μελαγχόλησα. Κι ένα ¨γιατί” έβγαινε συνέχεια επάνω επάνω στης ψυχής μου τον αφρό, ζητώντας μια απάντηση, με κάποια αίσθηση αδικίας. “Μα είναι αδικία όλο αυτό που γίνεται σ’ αυτό τον κόσμο”.

Τόσος κόπος, τόσος ιδρώτας – ψυχής και κορμιού- τόσα διαβάσματα, κούραση, δουλειά, όνειρα, αγορές, ιδιοκτησίες, δικά μας πράματα, επενδύσεις, σχέδια, βλέψεις, οράματα, καρδιοχτύπια, σχέσεις, υποσχέσεις, δεσμεύσεις, συμφωνίες, υπογραφές, όλα δουλεμένα με ελπίδα και ορμητική χαρά. Όλα τυλιγμένα μέσα σ’ ένα πέπλο μόνιμης παράτασης, μια πίστη ότι έρχεται κι άλλο, κι άλλο κι άλλο. Μια δίψα ακόρεστης ανάπτυξης, ότι μετά απ’ αυτό θα κάνω κάτι καινούργιο. Μετά από εκεί, θα πάω κι αλλού. Η έκσταση της δημιουργικότητας, που σου χαρίζει κάτι απ’ τη θεϊκή ¨ψυχολογία¨.

Και ότι της χαράς αυτής το ξετύλιγμα δεν θα έχει τέλος κανένα.

Και έρχεται ένας ιός που θα πει σε πολλούς ένα απότομο ¨στοπ¨.

Ίσως όχι σε μένα αυτή τη φορά. Ίσως. Μα το είπε ήδη σε τόσους συνανθρώπους μου στον κόσμο αυτό και ήδη το είπε και σε μερικούς ανθρώπους του τόπου μου. Έβαλε απότομο τέλος σε όλα. Χωρίς συζήτηση, χωρίς ερώτηση, χωρίς έναν στοιχειώδη διάλογο, ρε παιδί μου. Κάπως να το δούμε το θέμα.

Να λάβει υπόψη και μένα, αν το θέλω, αν συμφωνώ, αν είμαι έτοιμος, αν έχω συγγενείς, παιδιά, σκυλιά, γατιά που θα με κλάψουν και θα πονέσουνε πολύ όταν φύγω.

Τίποτα. Αδίστακτος και άπονος ο θάνατος, αφάνταστα ασυγκίνητος μπροστά και στα πιο καυτά δάκρυα.

Ανοίγω το ψυγείο και το βλέπω γεμάτο. Πήρα πράματα αρκετά, να έχω τις επόμενες μέρες. Πίνω ένα χυμό πορτοκάλι και τρώω 3 κουλούρια κανέλας. Πόσο νόστιμα. Πόσο ωραίο να ζεις, να χαίρεσαι, να είσαι υγιής, να νιώθεις να κυλάει μέσα σου αυτό το ποτάμι, η πνοή του Θεού που σε πάει παραπέρα.

Μόνο προσευχή μπορώ να κάνω εύκολα αυτές τις μέρες. Δηλαδή, μιλάω στο Θεό και Του τα λέω όλα αυτά. Τα μπερδέματά μου, για τους συγγενείς και φίλους, για τις ανασφάλειές μας, για όσους αρρωσταίνουν και θα αρρωστήσουν, και ίσως φύγουν. Το λένε ότι είναι σίγουρο. Δεν μπορώ να το πιστέψω ακόμα, ούτε και θέλω.

Δεν με νοιάζουν οι διάφοροι καυγάδες, να επιβληθώ ή να μου επιβληθούν, αφού τελικά σε όλους μας επιβάλλεται εν τέλει το … τέλος.
Αν όχι τώρα, προσεχώς. Έστω, πολύ μελλοντικώς.

Ανούσιοι και αυτάρεσκοι καυγάδες μελλοθάνατων.
Θα μου πεις, πώς θα περάσει η μέρα;

Φωνές και τσακωμοί ακόμα και για τον Χριστό αυτό τον καιρό. Από όλες τις πλευρές. Άκρη δεν βρίσκεις. Παρατάξεις και ομάδες, κλίκες και παρέες. Μια άγρια δίψα για κάτι, που μόνο Χριστό δεν θυμίζει μερικές φορές.

Με ύφος ¨θα σας δείξουμε εμείς¨, ¨αυτό είναι το σωστό, εσύ είσαι λάθος¨, ¨δεν ξέρεις τι σου γίνεται¨, ¨επιστήμονα, άθεε, αλήτη¨, ¨χριστιανέ, κοπρίτη¨, ¨εσύ φταις για όλα¨, ¨εξαφανίσου να ησυχάσουμε¨, ¨θα σου δείξουμε εσένα¨.

Μια ακόρεστη δίψα για αυτοδικαίωση, να δικαιωθώ, ότι έχω δίκιο, ότι καλά κάνω ό, τι κάνω, ότι εγώ είμαι καλός, και καλύτερος από σένα, ότι εγώ είμαι αληθινός και εσύ είσαι ο ψεύτικος, στην πλάνη, ο απατεώνας και σκοτεινός.

Η μόνη λογική κίνηση αυτών των ημερών για μένα είναι να μένω στο σπίτι μου, και να προσεύχομαι, όταν μπορώ και μου βγαίνει. Μιλώ για την εσωτερική καρδιακή προσευχή, της σιωπής, της αγάπης και ειλικρίνειας. Σαν τον Χριστό που έπεφτε στη γη κι όλη τη νύχτα προσευχόταν στη Γεθσημανή. Το έκανε πολλές νύχτες της ζωής Του, για όλη την Οικουμένη.

Επιστήμονες: πρόσωπα ιερά των ημερών μας, που κάνουν και θα κάνουν το καλύτερο που μπορούν και τους επιτρέπεται, λαμβάνοντας υπόψη τις μικρές μας δυνατότητες σε υποδομές κλπ.

Πολιτικοί, γιατροί, νοσηλευτές, ιερείς, δάσκαλοι, ψυχολόγοι και ψυχίατροι, αστυνόμοι, έμποροι, αθλητές, καλλιτέχνες, άνθρωποι του πνεύματος, σκεπτόμενοι, συγγραφείς, ποιητές, προσευχόμενοι, απλοί άνθρωποι του κόπου και του μόχθου, των εργοστασίων και των χωραφιών, με χιούμορ και με χάρισμα επικοινωνίας, παρηγοριάς και δύναμης…. όλοι καλούμαστε να γίνουμε ¨θαυματουργοί¨ αυτό τον καιρό.

Να ζήσουμε το θαύμα της αγάπης και της ενότητας – όσο γίνεται να ενωθεί μια… ζούγκλα- , του σεβασμού, της υπομονής, της θυσίας.

Να εστιάσουμε στην ουσία, που είναι ο κοινός επερχόμενος θανατερός εχθρός του ιού, και να προσδοκούμε την Αθανασία της Αγάπης.

Όσοι πιστεύουμε, να δείξουμε τον Χριστό όχι απλά στις δηλώσεις μας, μα στον ¨πυρετό¨ της αγαπώσας καρδιάς μας, που θα χτυπά σαν την καρδιά του Χριστού: μεταμορφωτικά, σαν Ήλιος κι όχι σαν χιονιάς.

Και έμπρακτα: να μένουμε μέσα στα σπίτια μας, και μέσω διαδικτύου να ¨ταξιδεύουμε¨ όπου θέλουμε, να ψωνίζουμε, να μιλάμε, να κάνουμε παρέα, να ανταλλάσσουμε γνώμες, πόνους, καημούς, όνειρα και ελπίδες.

Θα γίνουμε λίγο ασκητές αυτές τις μέρες, μα αν γίνει με αγάπη, θα είναι η πιο φοβερή νηστεία στο Θεό!!!

Τα άλλα, τα ξέρεις, τα λέμε συνέχεια, για καθαριότητα, πλύσιμο χεριών κλπ κλπ.

Σε ζάλισα, μα σκέφτηκα ότι για να είσαι τώρα εδώ, δεν έχεις και κάτι άλλο καλύτερο αυτή την ώρα.

Αν όμως είχες, συγχώρα με για το χρόνο που έχασες».