Η βία κατά των γυναικών δεν είναι απλά ένα «φαινόμενο» και οι προσπάθειες εξάλειψής του μια «εκστρατεία», που τη θυμόμαστε κάθε 25^η Νοεμβρίου…

Τη βία αυτή, σε διάφορες μορφές, όπως λεκτική, σωματική, σεξουαλική, ψυχολογική – συναισθηματική κακοποίηση, σεξουαλική παρενόχληση, σεξουαλική εκμετάλλευση, οικονομική βία, τη συναντάμε γύρω μας, όχι απαραίτητα πολύ μακριά, αλλά σε μια κοινωνία όπως η δική μας, που είναι «σύγχρονη» και «πολιτισμένη».

Η γυναίκα – θύμα είναι δύσκολο να μιλήσει, πολύ περισσότερο να αντιδράσει. Η ίδια αισθάνεται φόβο, ντροπή, ενοχή, ενώ η κοινωνία μας τη στιγματίζει αμείλικτα…

Αντί να σταθεί δίπλα της, να τη στηρίξει, να τη βοηθήσει, προτιμά να προσποιείται πως δεν βλέπει και δεν ακούει, την ώρα που την πιο ακραία μορφή της βίας αυτής, τη γυναικοκτονία, τη φτιασιδώνει (κι εδώ μερίδιο ευθύνης έχουμε κι εμείς, ο Τύπος) δίνοντάς της ρομαντική διάσταση, ενώ μιλάμε για ένα έγκλημα.

Αν, λοιπόν, θέλουμε στην κοινωνία αυτή που ζούμε και αυτάρεσκα την αποκαλούμε πολιτισμένη να είναι κιόλας, πρέπει ο καθένας και η καθεμιά από εμάς να αναλάβει τις ευθύνες του. Μία από αυτές, να σταματήσουμε να είμαστε συνένοχοι με τον θύτη. Τόσο απλά είναι τα πράγματα…