Σύμφωνα με μελέτη της Παγκόσμιας Τράπεζας, εάν οι γυναίκες της υπαίθρου είχαν ίση πρόσβαση με τους άντρες στην ιδιοκτησία γης, τις νέες τεχνολογίες, τις αγορές, τις οικονομικές υπηρεσίες και χρηματοδοτήσεις, η αγροτική παραγωγή θα μπορούσε να αυξηθεί σε τέτοιο βαθμό, που ο αριθμός των ανθρώπων που πεινούν ανά τον κόσμο θα μειωνόταν κατά 100-150 εκατ. άτομα.

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Αγρότισσας, που ως τέτοια έχει θεσμοθετηθεί η 15^η Οκτωβρίου, διαβάσαμε πολλά για το ρόλο της στην οικογένεια, στην κοινωνία, στην οικονομία.

Ειδικά για την Ελληνίδα αγρότισσα, όσοι καταγόμαστε από χωριά, έχουμε βαθιά χαραγμένη στη μνήμη μας την όψη της: καταπονημένη από τη βαριά δουλειά, καμένη από το λιοπύρι, με χείλη σφιγμένα, που δεν μπορούσες να καταλάβεις αν σου χαμογελούν ή αν πονούν από την κούραση…

Κι ήταν η μάνα, η γιαγιά, ο νεαρός σου εαυτός η εικόνα της…

Αδιαμφισβήτητα, ο ρόλος της Ελληνίδας αγρότισσας είναι πολυσήμαντος και καταλυτικός στην κοινωνία μας και η προσφορά της αναγνωρίζεται από τους πάντες.

Αυτό που λείπει όμως, είναι το «αντίκρισμα»… Της χρωστάμε πολλά…

Και κάτι πρέπει να γίνει γι’ αυτό, γιατί επί δεκαετίες αν και ήταν εργάτρια, παρέμενε «αόρατη» ως «βοηθητικό χέρι» στο πλαίσιο της οικογένειας, χωρίς εισόδημα, χωρίς ασφάλιση, χωρίς σύνταξη… Και ακόμη και σήμερα, που συμμετέχει (όχι βέβαια σε ικανοποιητικά ποσοστά) σε προγράμματα, ιδρύει συνεταιρισμούς και γίνεται επιχειρηματίας αγρότισσα, παραμένει χωρίς σύνταξη χηρείας.

Τα ζητήματα έχουν εντοπιστεί. Μένει να «θεραπευτούν» οι αστοχίες…