Πολλά μπορούν να ειπωθούν, για το ποια είναι η Ελλάδα… Η βάση, όλων των πιθανών απαντήσεων, παραμένει όμως ίδια. Ελλάδα είναι τα βουνά και τα πελάγη της.

Το θαλάσσιο μέτωπο έχει βιώσει άλματα ανάπτυξης τις τελευταίες δεκαετίες. Δεν ισχύει το ίδιο, ωστόσο, και για τις ορεινές περιοχές,  οι οποίες  καλύπτουν πάνω από τα 3/4 της συνολικής έκτασης της  χώρας μας, που θέλοντας και μη, επηρεάζουν την ευημερία όλων των κατοίκων της ηπειρωτικής Ελλάδας.

Ποια είναι  τα βουνά μας και σε τι κατάσταση βρίσκονται σήμερα; Και άραγε, πόσοι «καλοί» χωράνε μέσα σε αυτά και ποιοι τα προστατεύουν τελικά;

Η αλήθεια πρέπει να ειπωθεί. Τα αιολικά πάρκα, επί της ουσίας, συμμετέχουν στην εξυγίανση των δασών από ενεργείς παθογένειες.

 Οι λόγοι είναι απλοί και ο κάθε καλόπιστος μπορεί να τους κατανοήσει με μια πρώτη ανάγνωση:

1) Οι δρόμοι που βελτιώνονται ή διανοίγονται – υπό τις αυστηρές οδηγίες των δασαρχείων – αποτελούν τα μέσα για την έγκαιρη επιτήρηση και επέμβαση στα βουνά. Από αυτούς τους δρόμους, διέρχονται τα πυροσβεστικά για να ανακόψουν τις φωτιές.  Από αυτούς τους δρόμους, φτάνουν οι Υπηρεσίες για επιληφθούν κάθε πιθανή παράβαση

2) Η ωφέλεια των αιολικών πάρκων είναι μεγαλύτερη από κάθε άλλη υπάρχουσα δραστηριότητα στα βουνά, διότι δημιουργούνται δυνατότητες συνεργασίας, ελάφρυνσης, επικοινωνίας και αναβάθμισης της τοπικής κοινότητας

3)  Τα αιολικά δεν αποτελούν φραγμό σε καμία υπάρχουσα ή μελλοντικά εγκατεστημένη ανθρώπινη δραστηριότητα, διότι καταλαμβάνουν μικρή επιφάνεια και προσφέρουν ασφαλή διέλευση σε μεγαλύτερο μέρος των βουνών

Βουνά, λοιπόν, είναι η πλούσια βιοποικιλότητα, τα σπάνια και απειλούμενα είδη αλλά και όλα εκείνα που υπάρχουν ακόμη σε πληθώρα και αναπαράγονται, χωρίς όμως να διασφαλίζεται με κάποιον τρόπο η μακροβιότητά τους, λόγω Κλιματικής Αλλαγής αλλά και όχι μόνο. Διότι, ενώ έχουν θεσπιστεί νόμοι, κανονισμοί, μέτρα, Φορείς Διαχείρισης, Υπηρεσίες και περιβαλλοντικές οργανώσεις για την ορθολογική διαχείριση και επίβλεψή τους,  40 χρόνια μετά τη θέσπισή τους, θα περίμενε κανείς να έχουν παραδώσει έμπρακτο έργο ουσίας. Θα περιμέναμε ακόμη, έναν ισχυρό και οργανωμένο οικοτουρισμό, που θα καθιστούσε κάθε άλλη οικονομική δραστηριότητα, με επιβαρυντικές επιπτώσεις στο φυσικό περιβάλλον, περιττή (όπως δηλαδή τείνει να γίνει με τις παραθαλάσσιες περιοχές μας). Η παραπάνω μαθηματική εξίσωση, όμως, «δεν βγαίνει».

Για κάθε φυσικό τοπίο, υπάρχει μια συγκεκριμένη γωνία θέασης, που το κάνει μοναδικό ή «παρθένο», αυτό που αποθανατίζει ο φακός, οι τουριστικοί οδηγοί ή τοπικοί εκπρόσωποι με οικονομικά συμφέροντα. Είναι όμως τόσο σύνηθες, εκτός των ορίων αυτής της ιδανικής προοπτικής, να συναντάμε γυμνές επιφάνειες από ληστρικές υλοτομίες και υπερβολική βόσκηση, παράνομους σκουπιδότοπους,  βουνά – «ελβετικά τυριά» από λατομεία και μεταλλεία, μολυσμένες περιοχές από κτηνοτροφικές, θηρευτικές και οικοτουριστικές διαδικασίες, οι οποίες παραμένουν σποραδικές και ανεξέλεγκτες.

Βουνά είναι και τα εκατοντάδες χωριά, οι κωμοπόλεις και οι πόλεις, που κτίστηκαν σε τοποθεσίες που άλλοτε υπήρξαν δασικά οικοσυστήματα. Είναι οι απομακρυσμένοι οικισμοί των δέκα κατοίκων αλλά και οι πόλεις των εκατομμυρίων, όπου μπαζωθήκαν ρέματα και ισοπεδώθηκαν δάση, για να κτιστούν  συνοικίες, ανοργάνωτα και χωρίς σχεδιασμό.

Οι μέτοικοι της αστυφιλίας, που διατήρησαν τις πατρικές τους κατοικίες για παραθερισμό και τις οποίες επισκέπτονται αναζητώντας αναμνήσεις από τα παιδικά τους χρόνια, επηρεάζουν την τύχη των βουνών μας. Διότι, επιθυμούν υποσυνείδητα τα βουνά μας να παραμείνουν προσκολλημένα στο παρελθόν.  Και όλοι εκείνοι που, είτε από επιλογή είτε από ανάγκη, παρέμειναν στα ορεινά τους μέρη με περιορισμένη στήριξη από την κοινωνία, εν μέρει δικαιολογημένα, θεωρούν ότι τα βουνά είναι περισσότερο κτήμα τους και λιγότερο υπ’ ευθύνη τους. Όπως για παράδειγμα, οι λίγοι αλλά δυνατοί, που χρόνια πλουτίζουν από την εκμετάλλευση των ορεινών πόρων μας,  στηρίζοντας παράλληλα μέρος των τοπικών τους πληθυσμών με εργασία, ελάχιστα όμως έχουν επιδιώξει την αποκατάσταση, την προστασία και την αναβάθμιση των βουνών, που εκμεταλλεύονται. Φωτεινές εξαιρέσεις υπάρχουν αλλά είναι πολύ λίγες, για να θεωρηθούν ο κανόνας. Το ενδιαφέρον, ωστόσο, παραμένει στο ότι μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων, αδιαφορεί ή παραβλέπει όλα αυτά που υποβαθμίζουν τα βουνά μας ,εδώ και δεκαετίες, και επιλέγει να επικεντρωθεί σε οτιδήποτε της φαίνεται ξένο, άγνωστο ή νέο.

Ναι, τα ελληνικά βουνά χωράνε τις ανεμογεννήτριες

Εάν τα Ελληνικά βουνά μας ήταν περισσότερο όπως οι ελληνικές μας θάλασσες, θα μπορούσε να ειπωθεί ότι, κάπου ανάμεσα στα δεκάδες χιλιάδες τετραγωνικά χιλιόμετρα της ορεινής έκτασης και όπου ο άνεμος επαρκεί για να παραχθεί καθαρή ενέργεια, θα μπορούσαμε να έχουμε σωστά σχεδιασμένα αιολικά πάρκα, της πλέον σύγχρονης τεχνολογίας, των οποίων η υποδομή τους θα ενίσχυε την προστασία και την ευημερία δασικών οικοσυστημάτων, του οικοτουρισμού και των τοπικών πληθυσμών. Θα θεωρούσαμε, πως η λαϊκή ρήση «χίλιοι καλοί χωράνε», σημαίνει αυτοί που καταλαμβάνουν ήδη το «χώρο», δέχονται κάποιον να παρουσιάσει τις προτάσεις του, ελέγχουν και επιβλέπουν τα έργα του νέου εισαγόμενου φορέα ώστε να ενσωματωθεί παραγωγικά και αυτός, σε ένα υγιές οικοσύστημα, το οποίο στοχεύει μπροστά και δεν μένει στάσιμο.