Ο βιολόγος Daniel Jansen έχει αφιερώσει τη ζωή του στις κάμπιες.

Αυτός και η ομάδα των 34 του οργώνουν τα τροπικά δάση της Κόστα Ρίκα και συλλέγουν κάπου 40.000 κάμπιες τον χρόνο.

Μόλις 20 από αυτές ανήκουν ωστόσο στις ωραιότερες κάμπιες της Γης. Dalceridae είναι το είδος τους, αν και ο κόσμος τις αποκαλεί απλώς «κάμπιες-κόσμημα», μιας και η ντελικάτη ομορφιά τους ξεχειλίζει.

Αυτό που μοιάζει μάλιστα σαν γυαλί δεν είναι παρά ένα είδος κόλλας, ένας έξυπνος μηχανισμός άμυνας που ανέπτυξε η κάμπια για να κρατά μακριά τους τόσους εχθρούς της.

Η κάμπια-κόσμημα δεν θα γίνει ποτέ πεταλούδα, αλλά θα μεταμορφωθεί σε ένα είδος σκόρου. Και είναι πραγματικά μικροσκοπική, δεν ξεπερνά το 1,5 εκατοστό.

Κάτω από τη γυάλινη αυτή κόλλα καραδοκούν κάτι μυτερές απολήξεις που βγαίνουν από το σώμα της. Αυτός είναι ο βασικός αμυντικός μηχανισμός της, μιας και ό,τι πάει να τη φάει (μυρμήγκια και σφήκες κυρίως) θα γευτεί αυτά τα «καρφιά» στο στόμα του παρά την ίδια την κάμπια. Αν είναι τοξικά ή όχι, δεν το ξέρουμε.

Ο σκοπός είναι να κερδίσουν λίγο χρόνο στην κάμπια, ξεγελώντας στιγμιαία τον θηρευτή. Και μια στιγμή χρειάζεται πράγματι η κάμπια για να ξεφύγει, πέφτοντας απλώς από το φύλλο.

«Είναι σαν κάποιος να προσπαθεί να σε πιάσει και να σκιστεί το πουκάμισό σου», λέει ο Janzen, «μένει λοιπόν με το ύφασμα στα χέρια και εσύ συνεχίζεις να τρέχεις». Η ζελατινώδης υφή του σώματός της είναι όμως αρκετή τις περισσότερες φορές να αφήσει το μυρμήγκι με μια κολλώδη ουσία στο στόμα, προσπαθώντας φρενιασμένα να τη βγάλει.

Ο εντομολόγος Marc Epstein προσπάθησε στη δεκαετία του 1990 να μάθει περισσότερα για τη φημολογούμενη τοξική φύση της, τα αποτελέσματά του δεν ήταν όμως αποφασιστικά.

Το «κόσμημα» λάμπει εκεί έξω σαν διαμάντι αποδεικνύοντας πως δημιουργό σαν τη Φύση δεν θα βρεις πουθενά…