Το χρησιμοποιούμε για να κόβουμε κορμούς δέντρων και καυσόξυλα και δεν βγαίνει από τα χέρια των serial killers, μόνο που το αλυσοπρίονο ξεκίνησε τη ζωή του με μια άλλη χρήση κατά νου.

Ως χειρουργικό εργαλείο δηλαδή, το απόλυτο βοήθημα του μαιευτήρα κατά τον τοκετό!

Το πρωτότυπο του αλυσοπρίονου όπως το ξέρουμε σήμερα σκαρώθηκε ανεξαρτήτως κατά τον 18ο αιώνα από δύο σκοτσέζους γιατρούς, τους John Aitken και James Jeffray. Και ήταν ειδικά για τη συμφυσιοτομία, τη διαίρεση της ηβικής σύμφυσης δηλαδή και την κοπή του συνεκτικού ιστού ώστε να καταστεί δυνατή η κολπική διενέργεια του τοκετού.

Οι δύο γιατροί αποσκοπούσαν σε μια εναλλακτική μέθοδο για την αντιμετώπιση της δυστοκίας από την καισαρική τομή. Η σωτήρια τεχνική που περιόρισε δραστικά τη μετεγχειρητική θνησιμότητα των γυναικών βασίστηκε στο μικρό αλυσοπρίονο χειρός που ανέπτυξαν ανεξάρτητα ο ένας από τον άλλο οι δύο Σκοτσέζοι κατά το 1783-1785.

Ο Aitken το περιέγραψε στο βιβλίο του «Principles of Midwifery or Puerperal Medicine» (1785) και το δοκίμασε στο ανατομικό τραπέζι. Την ίδια εποχή, ο Jeffray ισχυρίστηκε ότι είχε συλλάβει την ιδέα του αλυσοπρίονου χωρίς να γνωρίζει για την εφεύρεση του Aitken και μέχρι το 1790 το νέο εργαλείο χρησιμοποιούνταν κανονικά στους τοκετούς της Ευρώπης.

Μέσα σε 10 χρόνια, το χειρουργικό αλυσοπρίονο είχε γενικευτεί και σε κάθε εκτομή αρθρώσεων και κοκάλων, ειδικά για γόνατα και αγκώνες.

Οι πρώτες μηχανικές εκδοχές του αλυσοπρίονου δεν θα έρχονταν παρά στα τέλη του 19ου αιώνα. Όσο για το πρώτο πρακτικό αλυσοπρίονο για την κοπή δέντρων, αυτό θα κατασκευαζόταν τον Ιανουάριο του 1905, όταν ο Αμερικανός Samuel Bens θα κατέθετε και την πρώτη πατέντα για δίπλωμα ευρεσιτεχνίας. Μέχρι το 1930, είχαν εμφανιστεί και τα πρώτα ηλεκτρικά αλυσοπρίονα…